Tam 48 saat oldu. Sana veda ettiğimden beri geçen 48 saat. Beni uğurlarken o rüzgara karışan aşk kokusu hala burnumda. Gözlerimi kapattığımda, son halin geliyor gözlerimin içine, hiç açmak, başka bir şey görmek istemiyorum. 48 saat oldu, hep uyumak ve senin o son, dalgalı, uçarı halinde, iyotla karışık toprak kokulu koynunda kaldığıma dair rüyalar görmek istiyorum. Sıcak yatağım senin kolların, odanın serinliği senin rüzgarın hayallerimde…

Sonra uyanıyorum, el mahkum, şehre dönmüşüm. Kocamın yanında, sakin, rahat bir gün başlıyor görünürde. Oysa ben, içimdeki tatlı heyecanı, kalp çarpıntısını saklamak için ne kadar da çok çaba sarf ediyorum. Seni düşünmekten kızımı düşünemediğimi fark ediyorum sonra. Vicdan azabı ile kızımın yanına koşuyorum. Onu sarıp sarmalarken, onunla beraber sana geldiğimizi hayal ediyorum. Onu da sarıp sarmalar mısın, beni sevdiğin kadar onu da sever misin endişeleriyle yakalıyorum kendimi. Eminim aslında koşulsuz sevginden, bu kısacık sürede bana kol kanat gerişinden; yine de endişeleniyorum, eski alışkanlıkla… Aklımda sen, onun saçlarını sevip okşayıp güne başlıyorum.

Üzerimi değişiyorum duştan sonra, tüm kıyafetlerim anlamsız, hepsi aynı ve hepsi renksiz görünüyor gözüme. Sana ilk merhaba dediğimde giydiğim kot ve tshirt ile geçsin ömrüm istiyorum, ayağımda toms ayakkabılarım, ifil ifil rüzgarla uçuşan saçlarım her gün aynı olsun istiyorum. Henüz zamanı değil, bir gün olacak elbet, zamanı var diyor içimden coşkuyla yükselen bir ses. Ona kulak vermek bir anda yüzüme bir gülücük konduruyor. Sana yeniden kavuşmanın heyecanı ile sarsılıyorum.

Arabayı kullanırken sana varan yolu hayal ediyorum, bak şuradaki buluttan süzülen güneş aynı ilk sabah gibi, o köşeyi dönünce karşıma çıkan ağaçlar tanıdık, rüzgar aynı rüzgar, aklım hep sende. Yol şehirde akacaksa hiç bitmesin; sonu sana varacaksa bir an önce aksın ve senin ayakucunda bitsin istiyorum. Yol devam ediyor, bir gün sana varacak, biliyorum.

Naif aşık hayalleri bunlar, evet, bu yaşta aşkın ne olduğunun da farkındayım. Yine de kalbim, ruhum başkaldırıyor, ilk aşkım gibi hissediyorum yeniden, yenileniyorum, doğuyorum, batıyorum, aşktan kıvranıyorum, ne yapsam aklımdan seni çıkaramıyorum…
İnsanın tenine kaç günde işler bir şehir, insan kaç günde toprağa dönmek ister, kaç ağaç insanın ruhunu istila eder, kaç dalga senin ayağını yerden kesmeye yeter, kaç esintiye teslim olursun koşulsuzca?
Benim tüm sorulara verdiğim tek cevap var, sen, Datça.

–  04/09/2012 © Burcu Şener Sözer